Trzej Mędrcy ze Wschodu

Ewangelia według św. Mateusza opisuje pokłon złożony przez Mędrców ze Wschodu przed Dzieciątkiem Jezus. Scena ta symbolizuje hołd złożony przez świat pogański, który reprezentowali Mędrcy, Bogu Wcielonemu. Z czasem Mędrców, których początkowo utożsamiano z astrologami, zaczęto nazywać Trzema Królami i ta formuła jest nam najbardziej znana. Na pamiątkę tego wydarzenia Kościół obchodzi 6 stycznia uroczystość Objawienia Pańskiego, zwaną także świętem Trzech Króli.
Początków święta można doszukiwać się na Wschodzie już w III w. W następnym stuleciu znane było na Zachodzie, ale w nieco zmienionej formie. Kościół zachodni położył akcent na akcie pokłonu Trzech Króli, natomiast wschodni skupiał uwagę na samym wydarzeniu epifanii – objawienia się Boga.
Zgodnie z tradycją, Trzej Królowie przynieśli w darze Bożej Dziecinie złoto symbolizujące godność królewską, kadzidło oznaczające godność kapłańską oraz mirrę na znak wypełnienia się proroctw mesjańskich oraz śmierci Zbawiciela. Dary te były manifestacją wiary w Chrystusa, prawdziwego człowieka i prawdziwego Boga.
Podczas uroczystości Objawienia Pańskiego dokonuje się poświęcenia kredy, kadzidła i wody. Kredą oznaczane są drzwi domostw, na znak, że przyjęliśmy Syna Bożego. Pisane są na nich wówczas litery K+M+B. Litery te zgodnie ze starą tradycją uznawane są za inicjały Trzech Króli, ale najprawdopodobniej są skrótem zwrotu w języku łacińskim, który tłumaczymy „Niech Chrystus mieszkanie błogosławi”.
W dawnej Polsce czas od Bożego Narodzenia do Trzech Króli uważano za tak święty, że nie wykonywano żadnych ciężkich prac.